Na bijna een week liefdevol te zijn verzorgd door gele pakken met maskers in het ziekenhuis mocht ik hem gisteren (zondag) weer ophalen. The boss is back! Terug op het honk! Johannes is dus weer thuis!
’s Middags zat ie in de voortuin op hetzelfde tuinstoeltje als vorige week en dan is het contrast tussen toen en nu echt goed zichtbaar. Niet dat we er nu al zijn want hij is nog niet koortsvrij, maar volgens de artsen is dat een kwestie van dagen. Maar omdat alles aan dit covid-gebeuren nieuw is, vertrouwen we er niet op maar hopen we er wel op. En daarna volgt nog het herstel van vier weken bedlegerig zijn en 12 kg afvallen. Dat laatste was sowieso al een doel voor deze maand, dus check, maar nu dan op een verantwoorde manier dit zo houden en toch conditie- en spieropbouw realiseren. Maar goed, we lopen alweer op de zaken vooruit…

Over de opname…

Nadat ie vorige week maandag werd opgenomen en diverse medicijnen kreeg voor zowel de longembolien als de covid (dat malariamedicijn waarvan ze denken dat dat effect zou kunnen hebben), leek het in eerste instantie op zich best wel redelijk te gaan. In elk geval zo redelijk dat er woensdag al voorzichtig gesproken werd over het ‘naar huis gaan’. Dat was duidelijk nog te vroeg, want diezelfde middag ging het behoorlijk mis met spontaan braken en hoge koorts. Door de misselijkheid werd elke maaltijd er binnen een uur weer uitgegooid. Dus ook de medicatie. Er werden bloedkweken afgenomen en nog meer tests gedaan, maar zonder resultaat. Je snapt: het verblijf werd voor onbepaalde tijd verlengd. Uiteindelijk zijn ze gestopt met dat malariamedicijn en waarschijnlijk is dat de boosdoener van de misselijkheid en braken geweest. De koorts bleef nog wel, maar dat lijkt normaal te zijn bij dit virus. Op Rivella en minitucjes knapte ie langzaamaan op. En op zo’n eenpersoonskamer zonder prikkels leek ie ook weer snel heel wat. Maar vrijdagmiddag kwam er spontaan motorbezoek langs gereden. Via het raam en telefoon werd er gecommuniceerd. Heel leuk en gezellig, maar na vijf minuten was de koek wel op. Goed testmomentje geweest dus. 

Wat ook goed voor hem was, waren de verpleegkundige van Defensie: Volkert en Cormac. Waar Johannes moeite had met zichzelf in toom te houden (‘netflix en chill, verder doe je niets!’ #lekkerduidelijk), hielp hij hen bij het doen van moeilijke prikhandelingen. En hij heeft ook geholpen bij het fixen van het computersysteem op zijn kamer.

Over de afdeling…

De Corona-afdeling is gesitueerd – voor insiders – op de laagste verdieping van het E-gebouw (de onderverdieping, oftewel EOV). Eigenlijk is het de afdeling voor o.a. Reumatologiepatiënten maar die liggen nu dus tijdelijk ergens anders. De hele vloer is gereserveerd voor opvang van bevestigde covid19-patiënten.
De afdeling is in tweeën gesplitst: de schone kant en de besmette kant. Aan de ene kant loopt personeel in gewone dienstkleding, aan de andere kant in beschermende kleding.
Voor bezoek is een aparte ingang gecreëerd zodat je niet door het hele ziekenhuis heen hoeft. Ik heb echt nog nooit zo dichtbij kunnen parkeren (zowel auto als fiets), dus dat vond ik persoonlijk wel een prima oplossing.
De sfeer vond ik er wel goed. Geen hoogspanning of zo. Het was ook wel rustig, qua patiëntenaantal.

Over thuis

De afgelopen week waren we dus met z’n drietjes thuis. Maar eigenlijk was het niet veel anders dan de weken ervoor… Behalve dat weer even in mijn eigen bed sliep, er geen dagelijkse bleekpoetsrondjes gedaan hoefde te worden, en er ook even niet gekookt hoefde te worden. De oproep in de vorige post was blijkbaar loud en clear want er was dagelijks wel iemand die een potje voor ons kon klaarzetten op de stoep (of aanrecht als we er niet waren). Daar was – en ben – ik echt zo blij mee! Behalve dat je merkt hoeveel lieve mensen je om je heen hebt (ja echt!), viel er ook de last van ‘wat zullen we vanavond gaan eten’ en het bijbehorende boodschappenlijstje weg en kon ik even de focus op kids, school, huis(houden), ziekenbezoek en mezelf houden. En de socialmedia-administratie 😉 Een echte #daslief actie! #helpdelooijengaasdecoronadoor of zoiets. Overigens zijn we er voorlopig nog steeds wel even bij gebaad, want vier weken intensieve coronalifestyle hakt er best in. Het zijn zeg maar de welbekende laatste loodjes. En iets met lontjes, recalcitrantheid en slaaptekort. 
(NB deze tekst was dus bij de kopiepeest niet meegekomen, maar het is o zo ontzettend belangrijk om wel te vermelden!)

Voor wie zich afvraagt ‘waar waren de kinderen dan’ als ik op ziekenbezoek ging: die waren lekker buiten aan het spelen en de buren hielden een oogje in het zeil. En vaak trof ik ze bij thuiskomst al wel op de bank aan, te youtuben en zo. Zeker in deze tijden is die zelfstandigheid echt heel fijn, want een oppas kan niet en bij anderen naar binnen ook niet.

Naast de fysieke ondersteuning waren – en zijn – we ook erg blij met de mentale ondersteuning in de vorm van de vele kaartjes, berichtjes, bloemen, chocola en andere cadeautjes, aldanniet met de post. We voelden ons echt niet alleen staan in deze situatie.  

En verder hoop ik dat iedereen het nog even volhoudt: #blijfthuis en #houdafstand. Want wat wij nu hebben gehad afgelopen maand wil je niet en gun je een ander toch ook niet. En ik hoop dat ik met het schrijven erover je hierbij helpt.

Nog een paar interessante artikelen

Overigens heb ik hier gelezen dat het vaak geen onwil is als afstand houden even niet lukt… En hier over mogelijke gevolgen voor 30-ers en 40-ers… En over het wel of niet dragen van mondkapjes en uitleg van het RIVM las ik hier wat interessants. Mocht je een naar mijn idee goed passend mondkapje willen hebben, ik maak er graag een voor je.