Update 15 juni

Het herstel verloopt toch anders dan we dachten en hoopten. De halve dagen zijn naar een kwart teruggeschroefd, want het ging niet. Het concentratie- en focusniveau is bizar laag, wat het heel veel frustratie oplevert. Daarnaast zijn er veel onrustige nachten bij, dus slechte nachtrust en dat helpt ook niet.

In dit artikel (Gelderlander 9 juni) staat het eigenlijk heel duidelijk omschreven en dat is waar Johannes veel van herkent.

“Het coronavirus laat in het lichaam een slagveld na. (…) Die patiënten voelen zich sloom, liggen de halve nacht wakker, zijn snel uitgeput of kunnen zich niet focussen. (…)”

Via het werk zijn contact gelegd met een psycholoog en (uiteraard) de arbo-arts. Een van de tips die hij heeft gekregen is de mentale en fysieke belasting af te wisselen. Dus na een uurtje werken (mentaal belastend) is even wandelen of fietsen heel goed (mentaal rust), maar ook de combinatie fysieke- en mentale belasting (zoals boodschappen doen) moeten afgewisseld worden (met bijvoorbeeld bankhangen).

Het scheelt wel heel veel dat de kids weer naar school zijn. Dat is een hele grote omgevingsprikkel minder en er is ook weer meteen wat meer regelmaat. De eerste hele schoolweek eindigde overigens al meteen met een studiedag, maar dat kwam eigenlijk heel goed uit aangezien we het afgelopen weekend weer eens even een uitje hadden: de kids gingen logeren bij een vriendje en wij gingen naar een hotel daar in de omgeving. Even tijd voor onszelf. Lekker fietsen. Wandelen. Rust. Stilte…

Wat het artikel ook laat weten is dat er voor elke dag ziek-zijn een week herstel staat. Dat betekent in onze situatie dat we dus rekening moeten houden met 28 weken werken aan herstellen. Ach ja, driemaal is scheepsrecht en dus slaan we ons hier ook wel weer doorheen.

Pages: 1 2